Na een gek seizoen met veerdienst Anna, die toch nog heel fijn is geweest, had schipper Caroline van Wijngaarden ineens zin in een nieuw avontuur. Ze staat ingeschreven voor de Elfstedentocht en reed deze in 2012 in 3 dagen op de schaats. Friesland was er toen helemaal klaar voor, maar de tocht der tochten ging toch net niet door, door slecht ijs bij Balk. Ook figureerde ze als schaatster in de film ‘De Hel van ‘63’ in 2009. Dit keer ging ze varend de elf steden langs. Met een gehuurde Doerak van bijna 8 meter, in haar uppie, begon ze begin oktober aan deze tocht. Best spannend, maar Caroline heeft voor hetere vuren gestaan, dus dit zou ook wel goedkomen.
De boot huurde ze in Workum, wat dus haar startplaats was. Naar Bolsward was maar kort varen, een mooi stuk om een beetje in te komen en de boot te leren kennen qua vaareigenschappen. Van Bolsward naar Harlingen werd een grotere uitdaging, met veel lage bruggetjes en veel extreem smalle doorvaarten. De kap bleek er toch helemaal af te moeten en varend in je eentje lukt dat niet, de Doerak hield geen koers. Gelukkig bleef het weer goed, terwijl het in het zuiden van het land de hele week bleek te gieten. Mazzel dus. Wat een overwinning als je dan Harlingen bereikt! Het moeilijkste deel van de tocht zou dit zijn.
Maar er kwamen nog meer uitdagingen. Vooral in de eerste week met harde wind en ze kwam bruggetjes tegen waar ‘zelfbediening’ op stond. Er moest dan een zwarte knop ingedrukt worden aan de kant. Niet handig als je alleen bent en met harde wind. 1 Keer moest ze zelfs alles zelf doen; in Aldtsjerk, tussen Leeuwarden en Dokkum; aanmeren, 2 euro in een apparaat gooien, slagbomen door een knop omlaag doen, brug omhoog, doorvaren, weer aanmeren omdat de brug niet vanzelf naar beneden bleek te gaan. Na het aanmeren weer de brug laten zakken en de slagbomen omhoog. ‘Later zag ik op een door mij gemaakte foto, dat ik mijn 2 euro terug had moeten pakken. Ik heb wel erg gelachen! Gelukkig heeft niemand mij zien klooien en rennen, omdat ik eerst dacht snel door de brug te moeten varen, omdat deze vast weer meteen dicht zou gaan.’ Er was nog een traject met veel lage bruggetjes, van Bartlehiem en naar de Bonkevaart, de officiele finishplaats. Hier kreeg ik wel een paar
buitjes over me heen, maar als je dan de tegelbrug van de elfstedentocht in het landschap ziet verschijnen doet de regen je helemaal niks meer. ‘Wat een geweldig gevoel om die te bereiken, daar even aan te meren om hem voor de tweede keer van dichtbij te bewonderen en er dan onderdoor te varen. ‘Mijn droom is, naast het kruisje natuurlijk, dat mijn tegeltje daar ook komt te hangen. De achterkant van de brug is nog helemaal leeg’ Overal was het lekker rustig, buiten het seizoen, dus Caroline meerde aan op de mooiste plekjes in de elf steden. In Leeuwarden aan De Prinsentuin, bijna alleen, terwijl het in de zomer 3 dik lag met boten. In Sneek tegenover de watertoren. In Dokkum onder een van de molens, in Sloten onder de molen, waar maar 3 plekjes zijn. Daar meerde Rintje Ritsma ineens voor haar Doerak aan, hoe leuk als je de Elfstedentocht aan het varen bent. Toch een cadeautje als schaatsfan.
In Sneek moest Caroline een dagje terug naar Dordrecht om daar 1 dag als leerkracht te werken op een basisschool. Dat weerhield haar er niet van om deze tocht toch te gaan varen. Het bleek goed mogelijk te zijn om van Sneek naar Workum te reizen met het openbaar vervoer. Het was voor haar weer een teken, stel niet uit tot morgen als je een droom hebt. Zoek mogelijkheden om het zo snel mogelijk waar te maken. Zo heeft Caroline dat ook met vele zeezeilreizen over de wereld gedaan. Dat ze haar eerste eigen zeilbootje op de Fluessen voorbij zag varen was ook zo’n teken dat het een goede keus was om haar plan meteen in actie om te zetten. De tweede week waren de afstanden veel korter en al snel had ze alle stempels verzameld. Het zoeken naar de stempelplaatsen was nog wel een uitdaging. Bij de VVV zijn ze sowieso te krijgen, maar die waren niet altijd open. Een paar keer een stempel in een kroeg gehaald, dat ging ook. Later bleek dat ook een aantal brugwachters de originele stempels hebben. Maar daar kwam ze later pas achter. Een van de brugwachters bleek 1 van de 22 rayonhoofden van de Elfstedentocht te zijn. Weer een leuke toevalligheid. In Friesland hebben ze er nog alle vertrouwen in dat de echte tocht der tochten weer komt. Dit jaar knijpen ze hem alleen een beetje, want hoe ga je dat doen in Corona tijd? Zal je zien. Er wordt druk over vergaderd. 9 dagen heeft Caroline gevaren over de hele tocht. In een paar steden bleef ze een nachtje langer liggen.
In Workum haalde ze haar laatste stempel, de volgende dag ging de horeca dicht, het was fijn om nog net te kunnen genieten van horecakoffie in de steden en een pannekoek bij het Friese schaatsmuseum in Stavoren. ‘Ik ben nog meer van Friesland gaan houden dan ik al deed. En wat voelde het als overwinning om dit alleen gedaan te hebben en weer in Workum aan te komen. Ik heb daar nog een paar dagen genoten en had wederom mazzel met het weer. De tocht is iets anders dan de echte tocht, er is een deel waar je met de boot niet kan varen, door te lage niet beweegbare bruggetjes. Daardoor is de afstand ook iets langer. Maar ach op de schaats was ik 1x verkeerd gereden, toen heb ik 230 kilometer geschaatst. Nu 253 km gevaren. 2 keer heb ik de nu elf steden achter elkaar bezocht, ik hoop nog op de echte!! Al is het dubbel, want sinds ik in de winter op een boot woon, vind ik de zachte winters ook wel erg fijn’ Het is een absolute aanrader om de tocht een keer te varen.
Tips nodig?
Vaar dan volgend seizoen met veerdienst Anna mee, schipper en eigenaar Caroline van Wijngaarden kan je er alles over vertellen. Bezoek voor meer info www.veerdienstanna.nl
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
