Al wekenlang speelt zich vlak voor onze ogen, op het dijkje pal tegenover ons huis, een merkwaardig schouwspel af. Mannen met camera’s op grote statieven rennen als idioten ruggelings voor ons langs, blijven plotseling als verstijfd staan, plaatsen vervolgens met haastig gehannes het statief voor zich, kijken door de lens van de camera naar het griendje naast de jachthaven, struikelen tegen elkaar op of over elkaar heen nog een stukje verder, of juist weer een stukje terug, en kijken opnieuw door hun lens. Sporadisch kijken ze even om. Dat is meteen schrikken. De verwilderde blik in hun ogen jaagt je de stuipen op het lijf. Daar komt nog bij dat ik in één van hen een baardmannetje meende te herkennen, niet die ene die er veel van afweet, maar die andere, die chagrijn.
De eerste die we nietsvermoedend zagen was nog alleen. Hij deed het allemaal wat rustiger aan, mogelijk vanwege het ontbreken van concurrenten. Toen hij eenmaal een plaats had uitgekozen en zijn statief met camera moeizaam stabiliteit had verschaft, haalde hij een telelens uit een tas die gemakkelijk door kon gaan voor het boordkanon van een tank en bracht die aan op de camera. Hij richtte zijn instrumentarium op een punt in het griendje, keek langdurig door de lens, leek nog niet tevreden, draaide het geheel iets naar rechts, toen toch weer iets terug, keek opnieuw en drukte af. Na nog een blik door de lens drukte hij een tweede keer af en daarna een derde. Dit herhaalde zich zo eindeloos dat zelfs mijn vrouw het toekijken zat werd.
“Wat zou die man aan het doen zijn?” vroeg ze, zich van het raam wegdraaiend. Zelf was ik allang weer in de krant gedoken.
“Geen idee,” antwoordde ik zonder op te kijken. “Misschien iets voor het waterschap. Dijkversterking, je weet wel.”
Ik liet hem en haar begaan, met zo nu en dan een plichtmatig “mmm” als mijn vrouw met tussenpozen zei: “Hij staat er nog steeds.”
De volgende dag stonden er vijf. Maar voordat ze stonden, renden en sprongen ze rond als wilden. Toen de krijgsdans was opgehouden en ze positie hadden gekozen wilde mijn vrouw er het hare van weten. Ze deed de voordeur open en liep op de dichtstbijzijnde af. Op veilige afstand gaf ik haar rugdekking.
“Waar zijn jullie mee bezig?” eiste ze achter de man vandaan van hem op.
“Zomertortel,” antwoordde de man, zonder zich van zijn lens af te keren.
“Zomerwat?” riep mijn vrouw.
“Een zomertortel. Hoort hier helemaal niet te zijn. Zou nu in Afrika moeten zitten.”
“Hoe weet je dat het geen wintertortel is?” waagde ik, nog steeds van een afstandje.
De man draaide zich naar me toe en keek me aan met een mengeling van minachting en medelijden.
“Die bestaat helemaal niet. Wel Turkse tortels. Daar lijkt hij op. Alleen wat meer bruin op de vleugels. En oosterse tortels natuurlijk, maar die zitten in Siberië.”
“Hoe weet je dat hij hier zit?” vroeg mijn vrouw.
“Via de app. Hij is hier waargenomen. Vogelaars waarschuwen elkaar. Hij moet hier zitten.”
“Wel bijzonder voor de Hoekse Waard. Bof jij even dat je hier woont,” stelde ik vast.
“Hier woont? Ik kom uit Appingedam.”
“Ben je helemaal…?” begon ik. “Echt waar? Voor een beetje meer bruin?”
“Voor een zomertortel in de winter. Maar dat begrijp jij toch niet.”
“Er zit al wekenlang een tortelduif in onze lijsterbes,” zei mijn vrouw, wijzend naar de kale boom naast de zijgevel.
“Dat is hem,” riep de man, zag ons meteen niet meer en draaide zijn camera in de goede richting. De andere vier deden hetzelfde.
“Wist jij dat we al veertien dagen naar een klein, beetje bruin wereldwondertje hebben zitten kijken?” vroeg mijn vrouw toen ik even later haar koffie binnenbracht. Ze zat voor het zijraam. In de lijsterbes was geen tortel meer te bekennen. Het dijkje was uitgestorven.
Lein van der Wulp
Meer lezen van Lein van der Wulp:
- Mannen van Maasoord (roman in de stijl van de columns over een middelbare school) – euro 19,50
- Kelderwesp (oorlogsthriller in de Drechtstreek) – euro 18,50
- Overal te bestellen, ook bij de auteur (gesigneerd).Voor het laatste, mail naar [email protected] en vermeld uw adresgegevens
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.