Column: ‘Het geluid van de wedstrijd’

Weet u al wat Het Geluid is? Het is dit keer wel een lastige. En in tegenstelling tot het geluid dat wekenlang op de radio te horen was voordat een Oud-Beijerlandse schooljuf het herkende, zou dit slechts éénmalig te horen zijn. Dat was afgelopen zaterdag op het Geuzenpark van voetbalvereniging Brielle. Vele toeschouwers belden al naar de studio van Q-music, maar zij kregen van de jury allemaal hetzelfde antwoord als Max Verstappen geeft wanneer iemand erlangs wil.

Er staan 28 minuten op de klok. De bezoekende ploeg heeft net van achteruit over liefst twaalf schijven de tegenstander gedegradeerd tot figurant en geniet zo al vroeg een riante 0-2 voorsprong. Het is wachten tot SHO na het duel de voetbaltas weer dicht kan ritsen met de drie punten erin. Maar dat geluid zou nooit klinken. En tijdens de wedstrijd kon je horen waarom.

Een van de luisteraars die in de uitzending kwam, was een supporter van SHO. Volgens hem was het geluid het fluitsignaal van de scheidsrechter toen hij, bij een 1-2 tussenstand, de thuisploeg een strafschop gaf en zo de ommekeer inleidde. ,,Tijdens de week van de scheidsrechter trakteerde hij op pingels.” De jury keurde het niet goed.

Een supporter van Brielle belde en dacht dat het geluid kwam van de tribune toen Joël da Veiga Martins de gelijkmaker binnenschoot. Mooie voetbalnaam, maar niet het goede antwoord.

Een andere supporter van Brielle noemde de 3-2 van Nelson Costa de Brito, die het publiek drie minuten na de gelijkmaker opnieuw feest liet vieren en de sensatie, na een 0-2 achterstand, compleet maakte. Nog zo’n mooie voetbalnaam. Klinkt geweldig uit stadionspeakers. Maar ook dat geluid werd niet gezocht.

Een neutrale toeschouwer noemde de lachende reacties om het eigen doelpunt (4-2) van SHO-verdediger Fredson Lucas en voegde er zelf een grap aan toe. ,,Een eigen doelpunt maken is als Het Geluid raden op de verkeerde radiozender.” Ook nu schudde de jury met het hoofd.

En het was ook niet de reactie van een toeschouwer langs de lijn toen een speler van SHO, dat met de wind in de rug speelde, de bal uit de lucht vol op de pantoffel wilde nemen, maar verblindt door het zonlicht het leer slechts schampte. ,,Tja. Je kan vóór de wind spelen en tégen de zon.”

En hoewel het een genot is om naar te luisteren, was het ook niet het bollen van het net nadat Brielle-aanvaller Björn Wagenaar, met een serene rust over zich heen, een voorzet vanaf rechts bij de tweede paal op de borst controleerde en daar al wist waar de bal heen moest. Nog altijd had de bal de grond niet geraakt toen hij met zijn linkerbeen krachtig en overtuigend het leer diagonaal naar de rechterbovenhoek vuurde. En 5-2 of niet, langs de lijn barstte een klein feestje los na zo’n vertoon van klasse. ,,Geweldig doelpunt! Aannemen en uithalen! En 17 jaar, he!”

En hoewel een goede tweede, was het ook niet de vergelijking die werd gemaakt tussen de doelpuntenmaker en ene Lionel Messi. ,,Die is ook zo klein.”

En het was ook niet de veelzeggende reactie van een andere toeschouwer, nog voordat ook de 6-2 zou vallen. ,,Daar zag het niet naar uit bij 0-2.. Als je tegen mij in de rust had gezegd ‘Het wordt 5-2’, dan had ik óf gezegd dat je zeker aan de alcohol zat óf dat je niet goed snik was.”

Het was ook niet het schitterende geluid van opbouwend gejuich om de 6-2 die naar de verre hoek van het doel rolde, maar op de paal zou eindigen en langs de lijn oerkreten losmaakte.

Het was al helemaal niet het laatste fluitsignaal dat voor SHO erger deed voorkomen. Het zogenoemde leed was namelijk al geleden.

Maar als je na de 5-2 goed luisterde, hoorde je tussen het applaus en de lovende woorden door geen gejuich van ‘Messi’ zelf. Koel had hij afgerond en kil draaide hij zich meteen weer om. Zonder te juichen. En met het hoofd gebogen liep hij weg. Geen gelach, geen gebrul of luidkeelse oerkreet. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De score was blijkbaar hoog genoeg dat zelfs wonderschone doelpunten het niet meer waard zijn om te juichen. En dat is nog erger dan de afgang van SHO.