Hoeksche Waard – In het land, het land zwijgt. Het land zwijgt, maar het heeft alles gezien. Die nacht. Het heeft de golven gezien. En het water. Het kolkende water. Bulderend. Donker. En koud (…).’*
Respectvol hult het gezelschap, ruim zestig mannen en vrouwen, zich in diep stilzwijgen. Starend naar het monument aan de Korte Boomweg in Numansdorp. Met strakke gezichten – van de kou, ja dat ook – maar vooral vanwege de herinnering aan die vreselijke nacht, vandaag 66 jaar geleden. Die nacht, waarvan niemand dacht het kon gebeuren, waarin het woeste water zo veel slachtoffers maakte. In de Hoeksche Waard, in Numansdorp, maar vooral in buurtschap Schuring. In de voormalige Ambachtsheerlijkheid. Hele gezinnen werden meegesleurd en overleefden de Watersnoodramp niet.
Dat zovelen, waaronder heel veel nabestaanden, jaarlijks de herdenking, georganiseerd door Buurtvereniging De Schuring, bijwonen, tekent de saamhorigheid en betrokkenheid van de buurtbewoners. Maar het laat ook zien dat de ramp de mensen in het buurtschap diep heeft geraakt.
Mirjam Pegels, sinds kort voorzitter van de buurtvereniging, opent de korte plechtigheid die gewoontegetrouw op de zaterdag voor 1 februari wordt gehouden. Na de kranslegging door het bestuur van De Schuring nodigt zij wethouder Harry van Waveren uit om namens het gemeentebestuur van gemeente Hoeksche Waard een krans te leggen.
Het monument, een symbool dat de herinnering aan de ramp levend houdt, bestaat uit een bronzen beeld ontworpen door kunstenares Karin Beek. Het is een voorstelling van een vrouw met een kind op haar arm die achter een man met een kind op zijn rug door het opkomende water waadt. Het echtpaar heeft het enige wat voor hen van echte waarde is bij zich: hun kinderen.
Op het informatiebord staan ‘in memoriam’ de namen van alle (lokale) slachtoffers… mannen, vrouwen, vaders en moeders en heel veel kinderen. Complete gezinnen. Over deze buurtschap – en ook over andere delen van Zuid-West Nederland – gingen stormen van de dood, stromen van intense rouw en zeeën van oneindige tranen.
‘(…) En het land. Het land dat het water zag komen. Zag ook het water weer gaan. Het zag dat het lente werd. Dat bloemen weer bloeiden. Vogels floten. Kinderen weer speelden. Maar het land zweeg. Om nooit meer te praten. Het had te veel gezien’. *
* deze tekst staat ook op het informatiebord.
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
