Ondanks dat het vooraf nog luider en duidelijker werd aangekondigd dan politieacties bij de aftrap van de Eredivisie, werd er afgelopen weekend toch door heel het land melding van gedaan. De spanning was al maanden opgelopen. Noch een voetbalveld noch een supporter zou eraan ontkomen. En na het zinloze transfergeweld in het betaalde voetbal eerder die week, barstte zaterdag ook het zogenoemde voetbalgeweld op de Nederlandse amateurvelden weer los.
Er zijn van die woorden die periodiek vleugels krijgen. Wat ‘toetje’ is na de laatste competitiewedstrijd, dat is ‘voetbalgeweld’ aan de aftrap van een nieuw seizoen. Hoewel enigszins dubbelzinnig, wordt hier juist de romantiek van het spelletje bedoeld.
Van het trommelvliesbevredigende geluid van noppen over tegels tot de jeugdige supporters die na een doelpunt van het vlaggenschip op de golfplatenachterwand van de tribune rammelen. Van de altijd weer nieuwe (valse) hoop op betere tijden tot de spanning om die ene streekderby die nimmer verloren mag worden. En van de traditiegetrouwe tosti bij die vriendelijke keukenjuffrouw tot het raadplegen van de atlas (lees: Google Maps) bij verre, onbekende uitwedstrijden. Zonder dit alles duurt een zomerstop vreselijk lang en is een zaterdag maar een zaterdag.
Het is wat het amateurvoetbal zo open, puur en menselijk houdt. In tegenstelling tot de smakeloze pap die fabrikant UEFA vanaf volgende week weer midweeks in een dure verpakking opdient.
Maar als men deze zomer ergens naar de seizoensouverture heeft uitgekeken dan was het wel aan de Boezemvliet in Maasdam. De groene rook van de vele vreugdevuren was na drie maanden wel opgetrokken, de trots om de promotie hing er zaterdag nog steeds.
En daar stond FC Binnenmaas dan eindelijk. Dezelfde grassprieten, maar een hoger podium met een sterkere tegenpartij. Hier had de fusieclub jarenlang op gewacht: hun entree in de tweede klasse. En niemand die ze hier had verwacht. Maar plots zou vorig seizoen voor de ploeg van Leo Dekker ineens alles goed gaan wat daarvoor fout ging. Zeg maar het omgekeerde van wat Oranje meemaakt.
Lente
Zo pril als het nieuwe seizoen nog is, zo onbevangen rende zaterdag een jong veulen met de longen van een volwassen paard in het geelgroen over het gras. Te herkennen aan een sierlijke rechte houding en herhaaldelijk eenvoudig wegdraaiend tussen meerdere tegenstanders. Aan de bal is Remco van der Stel een oase van rust op kicksen. Strooiend met passjes en steeds zoekend naar de voetballende oplossing. De verpersoonlijking van een elftal dat op dit niveau nog nat achter de oren is, maar met de bravoure speelt alsof er al een half jaar niet meer verloren is. De trainer benadrukte na afloop, uiteraard, wat zijn pupil nog dient te verbeteren. Maar in de lente moet niets en mag nog alles.
Wanneer natuurlijk instinct het wint van intelligentie en je de vleugels wilt spreiden van de 1-0 voorsprong, trap je zoals ‘FCB’ weer in een oude valkuil door en masse naar voren te vliegen op jacht naar de 2-0. Counter: 1-1. Zorgwekkend? Vast wel. Maar het is die herkenbaarheid. Alsof je weer even zelf als kind een bal in de voeten kreeg aangespeeld. Rennen! Naar voren! En scoren! Dát wil je ermee.
,,Men wil allemaal die tweede goal maken.,” herkende de trainer. ,,Tegen Westlandia dacht zelfs onze keeper: ‘Ik ga de 0-2 maken’.” (Wat die Martin Hansen tegen PSV wel niet teweeg heeft gebracht..) ,,Binnen vijf minuten was het 2-1 voor hen en hebben we gewoon verloren.”
Het mag dan misschien niet gebeuren en Bolnes tikte de nieuwelingen er meteen flink mee op de vingers, maar FC Binnenmaas toonde op een hoger niveau speelsheid, onbevangenheid en gretigheid. Gewoon zoals het hoort als je weer op zaterdag de wei in mag. En het werd uiteindelijk beloond. Een zege voor het natuurlijk instinct en het lef om fouten te maken.
Na de zomer van extremen, werd het in september zomaar lente.
Elke avond op de hoogte van het laatste nieuws uit de Hoeksche Waard? Schrijf je dan hier in voor onze gratis nieuwsbrief.
